
Kağıttan Narkoz
Annemin korkularını nakletmişler gizli bir ameliyatla
Ruhum, kâğıttan narkoz yemiş
Mayamı, suratı asık sesler sarmış.
Ekseni kaymış insanlığımın
Bütün ana yollarında vicdani çalışma var
Babam bisiklet sürmeyi öğretmedi bana
Bu yüzden her şeye geç kalan oğluydum ben
Ve herkes kendi gölgesinde pişer derdi ihtiyar
Bundandır kopmayışım anamın beşiğinden
Lakin insan insanda fay hattıymış
Bir nevi çoklu menfaat yetmezliği yaşarken herkes
Ben yükseklik korkuma usulca sarılıp
"Hep alttan alır." yazdırdım kafa kâğıdıma
Bir öküzün boynuzunda yaşlanırken dünya
Köstekli saatim olmadığından mıdır nedir
Bütün anılarım birbirine karışıyor
Bu yüzden bir çocuğun duasına sakla beni Allah’ım
İnsanlar kalabalıkta hep kendine koşuyor
Modern hastalıklarını saklıyorlar gözlüklerinin arkasına
Vefasızlığın nemini arttırıyor ısmarlama dostluklar
Fakat gökyüzünden saklanan bir deli sarılıp veliliğe
Haykırıyor bütün kör gönüllerin taştan resmine:
“Ölüm, diyorum ölüm, açıklayıcı anlatımıdır hayatın!”